Wat zijn backdoor-aanvallen? Soorten en voorbeelden

Leer alles over backdoor-aanvallen, hun impact op bedrijven, soorten aanvallen en effectieve preventiestrategieën. Ontdek hoe SentinelOne robuuste verdedigingsmechanismen biedt tegen deze bedreigingen.

De backdoor-aanval is een van de meest bedreigende aspecten waarmee bedrijven tegenwoordig te maken hebben. Een aanvaller omzeilt via verborgen toegangspunten tot systemen elke beveiligingslaag en weet zo ongeoorloofd toegang te krijgen tot gevoelige gebieden. Voor bedrijven betekenen deze aanvallen een mogelijke blootstelling van kritieke gegevens, verlies van operationele controle en aanzienlijke financiële gevolgen. Ongeveer 27% van de cyberincidenten in de gezondheidszorg in 2023 had betrekking op backdoor-aanvallen. Het is van cruciaal belang om de aard van backdoor-aanvallen en de daarmee samenhangende risico's voor een organisatie te begrijpen, aangezien de dreiging zo diep in systemen verborgen kan zijn dat aanvallers gemakkelijk langdurige schade kunnen aanrichten.

In dit artikel behandelen we alles wat u moet weten, van wat backdoor-aanvallen zijn en hoe ze werken, tot verschillende soorten backdoor-aanvallen en hun impact op bedrijven. We bespreken ook enkele signalen waar u op moet letten, methoden om ze op te sporen en hoe u backdoor-aanvallen kunt voorkomen. Aan het einde weet u hoe u uw organisatie tegen deze verraderlijke dreiging kunt beschermen.

Wat is een backdoor-aanval?

Backdoors zijn ongeautoriseerde toegangspunten die in een systeem worden geïntroduceerd en meestal alle soorten normale cyberbeveiligingsmechanismen omzeilen. Bij dit type cyberaanval waarbij aanvallers misbruik maken van zwakke plekken of kwetsbaarheden in software, hardware of netwerkinfrastructuur. Hierdoor krijgen ze voortdurend toegang tot de systemen zonder dat verdere authenticatie nodig is. De meeste backdoor-aanvallen worden geïnstalleerd via malware, phishing of niet-gepatchte software, waardoor ze een verborgen, aanhoudende bedreiging vormen.

Veel backdoors zijn moeilijk te detecteren en als ze binnen blijven, blijven ze maanden/jaren lang volledig onopgemerkt. Dit biedt hackers een gemakkelijkere manier om hun activiteiten voort te zetten zonder opgemerkt te worden. Op deze manier brengen ze enorme schade toe aan bedrijven. Alleen al in 2023 meldde 66 procent van de organisaties gemeld dat ze het doelwit waren geweest van ransomware. Dit betekent dat, terwijl ransomware nog steeds op grote schaal voorkomt, backdoors zijn uitgegroeid tot een ernstiger probleem dat organisaties serieus moeten nemen en bij voorkeur proactief moeten aanpakken.

Een korte geschiedenis van backdoor-aanvallen

In dit gedeelte worden de oorsprong en ontwikkeling van backdoor-aanvallen beschreven, vanaf het eerste gebruik ervan als “trapdoors" in de jaren zestig voor systeemonderhoud tot hun transformatie tot kwaadaardige tools in de jaren tachtig, met incidenten zoals de Morris-worm. In de jaren negentig raakten ook overheden hierbij betrokken. We zullen ingaan op de geavanceerde bedreigingen die moderne achterdeurtjes vormen voor de huidigeIoT- en cloudomgevingen.

Vroege concepten: de opkomst van "trapdoors" in de jaren 60 en 70

In het begin van de jaren 60 en 70 begonnen er zogenaamde 'trapdoors' te verschijnen. Backdoor-aanvallen, vroeger 'trapdoors", ontstonden in de jaren zestig toen ontwikkelaars en onderzoekers begonnen met het instellen van toegangsbeperkingen in systemen. De eerste formele erkenning van achterdeurtjes vond plaats tijdens een conferentie in 1967 over informatieverwerking, waar het werd besproken als een methode om bevoorrechte gebruikers in staat te stellen de normale authenticatie tijdens onderhoud te omzeilen.

Deze vroege achterdeurtjes werden gebruikt voor legitieme doeleinden, zoals het oplossen van problemen of het uitvoeren van noodtaken door de ontwikkelaars. Deze geheime toegangspunten vormden echter een precedent voor ongeoorloofd gebruik en markeerden het begin van backdoor-kwetsbaarheden die veel later door kwaadwillende actoren zouden worden misbruikt.

Jaren 80: de opkomst van kwaadwillig gebruik en de Morris-worm

Backdoors, ooit nuttig als hulpmiddelen voor het oplossen van problemen, werden in de jaren 80 geleidelijk aan kwaadaardige methoden voor ongeoorloofde toegang. Dit is het decennium waarin personal computers en netwerken werden ontwikkeld, waardoor het potentiële bereik van cyberaanvallen werd vergroot. Paspas in 1988 dat dit een hoogtepunt bereikte met de Morris-worm, een van de allereerste grootschalige aanvallen waarbij gebruik werd gemaakt van achterdeurtjes. De worm legde UNIX-systemen plat en verspreidde zich snel over netwerken door misbruik te maken van beveiligingslekken. De Morris-worm illustreerde dat achterdeurtjes konden dienen als medium voor cyberoorlogvoering, door verborgen toegangspunten te tonen die grootschalige aanvallen konden faciliteren en zich zelfstandig konden verspreiden.

Jaren 90 en 2000: betrokkenheid van de overheid en technologische vooruitgang

In de jaren 90 werden achterdeurtjes het gereedschap van hackers en overheidsinstanties, zoals de National Security Agency (NSA) met het Clipper Chip-project, dat probeerde achterdeurtjes in telecommunicatieapparatuur in te bouwen. In de jaren 2000 gebruikten cybercriminelen Trojaanse paarden om achterdeurtjes te creëren voor ongeoorloofde toegang op afstand, terwijl door de staat gesponsorde aanvallen zich richtten op industriële systemen. Dit was ook het tijdperk waarin, in 2010, de beruchte Stuxnet-aanval achterdeurtjes gebruikte om industriële controlesystemen te beheersen door hackers van natiestaten, wat aantoonde hoe effectief dergelijke verborgen kwetsbaarheden konden zijn in het veroorzaken van schade.

Hedendaagse bedreigingen: IoT, cloud en cyberspionage

Tegenwoordig blijven achterdeurtjes een van de meest kritieke cyberbeveiligingsbedreigingen, vooral met de snelle groei van het internet der dingen en cloud computing. Moderne achterdeurtjes zijn nu ontworpen om binnen een netwerk te blijven en zich gedurende zeer lange perioden te verbergen, waardoor aanvallers gedurende zeer lange perioden langdurige surveillance, spionage en cyberaanvallen kunnen uitvoeren. Achterdeurtjes worden gebruikt door cybercriminelen en door de staat gesponsorde actoren om systemen op grote schaal te compromitteren, waarbij ze zich voornamelijk richten op kritieke infrastructuren en gevoelige gegevens. Tegenwoordig zijn backdoors een van de trending topics in cyberbeveiliging geworden, omdat hun heimelijke aard aanvallers in staat stelt beveiligingslagen te omzeilen, waardoor effectieve detectie en verwijdering voor organisaties een uitdaging vormt.

Tekenen van backdoor-aanvallen

Door backdoor-aanvallen te detecteren voordat ze een ernstige bedreiging vormen, kan de schade voor bedrijven tot een minimum worden beperkt. Let op deze tekenen die erop kunnen wijzen dat er een inbreuk plaatsvindt, aangezien de aanvallers hun sporen willen uitwissen en zo lang mogelijk in het systeem willen blijven. Door deze tekenen in de gaten te houden, kunnen verdachte activiteiten veel eerder worden opgemerkt waardoor bedrijven snel kunnen handelen om hun systemen te beschermen.

1. Vertraging van systemen zonder duidelijke reden: Systemen werken onverwacht trager omdat aanvallers bepaalde ongeautoriseerde processen op de achtergrond uitvoeren. De vertragingen treden meestal op wanneer een achterdeur uw bronnen verbruikt; deze kan gegevens uploaden of gebruikersactiviteiten registreren. Als routinematige activiteiten meer tijd in beslag nemen dan normaal, of als er een vertraging optreedt in de systeemprestaties, dan is er mogelijk verborgen software of misschien achterdeurmalware in het systeem aanwezig.
2. Afwijkend netwerkverkeer: Een ander teken van een achterdeur in het systeem kan zijn dat grote hoeveelheden gegevens naar onbekende IP-adressen worden verzonden, wat duidt op ongeoorloofde gegevenslekken. Aanvallers versturen de gegevens via andere middelen, zoals een achterdeur die versleutelde tunnels creëert voor het overbrengen van gegevens, zodat ze niet zo gemakkelijk te detecteren zijn. Regelmatige pieken in de netwerkactiviteit, vooral op ongebruikelijke tijdstippen, zijn een duidelijk teken van een actieve achterdeur die de aanvallers helpt om gestolen gegevens naar een externe server over te brengen.
3. Ongeautoriseerde configuratiewijzigingen: Gewijzigde systeemconfiguraties, gebruikersrechten of onvoorziene wijzigingen in beveiligingsinstellingen moeten als verdacht worden beschouwd. In de meeste gevallen worden dergelijke wijzigingen door aanvallers aangebracht om hun toegang te vergrendelen, bepaalde beveiligingsfuncties uit te schakelen of nieuwe kwetsbaarheden te creëren. Een goed voorbeeld hiervan is hoe een hacker de instellingen van een firewall wijzigt om inkomende verbindingen toe te staan, zodat hij later gemakkelijk toegang kan krijgen via de achterdeur.
4. Frequente crashes/fouten: Voortdurende softwarecrashes, fouten of enige vorm van systeeminstabiliteit kunnen het gevolg zijn van een verborgen achterdeur die de normale uitvoering van functies verstoort. In dergelijke gevallen conflicteren deze achterdeur-aanvallen met processen die legitiem van aard kunnen zijn, wat leidt tot voortdurende crashes van een applicatie of het hele systeem. Soms veroorzaken de aanvallers opzettelijk dit soort fouten om hun activiteiten te verbergen of de normale bedrijfsvoering te verstoren.

Gevolgen van achterdeuraanvallen voor bedrijven

De meeste bedrijven krijgen te maken met ernstige gevolgen van achterdeuraanvallen, die niet alleen hun bedrijfsvoering, maar ook hun financiële gezondheid en reputatie kunnen schaden. Inzicht in deze gevolgen maakt duidelijk dat voorzorgsmaatregelen belangrijk zijn, met een uitgebreide beveiligingsstrategie voor gevoelige informatie om klanten gerust te stellen.

1. Diefstal van gegevens: Cybercriminelen krijgen toegang tot gevoelige gegevens, waaronder intellectueel eigendom, financiële gegevens en klantinformatie. Gestolen gegevens kunnen daarom worden gebruikt voor bedrijfsspionage, identiteitsdiefstal of andere kwaadaardige doeleinden die kunnen leiden tot financiële verliezen en mogelijke vervolging van het betreffende bedrijf.
2. Operationele verstoring: Via achterdeurtjes kunnen aanvallers belangrijke systemen beheren en zo systeemstoringen veroorzaken, wat de productiviteit beïnvloedt en de bedrijfsvoering verstoort. Hierdoor kunnen hackers de systeeminstellingen manipuleren of alle kritieke applicaties uitschakelen, waardoor de bedrijfsprocessen tot stilstand komen. Dit alles kan leiden tot gederfde inkomsten en vertraagde projectplanning, wat de algehele productiviteit belemmert.
3. Financieel verlies: De financiële schade kan aanzienlijk zijn, met directe kosten zoals incidentrespons, mogelijke boetes en inkomstenverlies als gevolg van het schenden van het vertrouwen van klanten. De kosten van de backdoor-aanval kunnen verder bestaan uit forensisch onderzoek, systeemherstel en ook compensatie voor klanten die zijn getroffen. De financiële gevolgen van de aanval kunnen langdurig zijn en zelfs oplopen tot miljoenen.
4. Reputatieschade: Inbreuken leiden tot negatieve publiciteit en een verlies van vertrouwen bij klanten, wat op lange termijn van invloed is op de levensvatbaarheid. Als het vertrouwen in een bedrijf om zorgvuldig met gegevens om te gaan eenmaal is verloren, duurt het jaren om dat vertrouwen weer op te bouwen. Deze reputatieschade kan zich ook uitbreiden naar zakelijke relaties, wat kan leiden tot het verlies van partnerschappen en een verminderde concurrentiepositie op de markt.
5. Juridische en nalevingskwesties: Beveiligingsinbreuken kunnen leiden tot ernstige juridische gevolgen als gevolg van het niet naleven van wetgeving inzake gegevensbescherming. Dit kan in veel sectoren een schending van regelgeving zoals de AVG of HIPAA betekenen. Dit kan gepaard gaan met hoge boetes; bovendien kunnen er zelfs juridische stappen worden ondernomen door toezichthouders of een groep getroffen klanten. Organisaties kunnen ook worden gedwongen om na een incident dure nalevingsmaatregelen te nemen.

Hoe wordt een achterdeur door hackers gebruikt?

Backdoors geven hackers de mogelijkheid om heimelijk en continu op afstand toegang te krijgen. Aanvallers gebruiken backdoors om verschillende redenen, waaronder gegevensdiefstal, het monitoren van gebruikersactiviteiten of aanvullende aanvallen. In het volgende gedeelte wordt uitgelegd hoe backdoors werken vanuit het perspectief van de aanvaller, inclusief hoe ze controle houden over gecompromitteerde systemen. We bespreken de methoden die hackers gebruiken om backdoors te implementeren, de activiteiten die ze mogelijk maken en de risico's die ze vormen voor bedrijven.

1. Gegevensdiefstal: Backdoors bieden een aanvaller een gemakkelijke manier om voortdurend gevoelige gegevens uit een systeem te halen. Zodra een backdoor in een netwerk is geïnstalleerd, kunnen aanvallers gegevensstromen onderscheppen en netwerkactiviteiten monitoren om waardevolle informatie te verzamelen, zoals intellectueel eigendom, klantgegevens en financiële gegevens. Deze waardevolle gegevens kunnen op de zwarte markt worden verkocht of worden gebruikt om concurrentievoordeel te behalen.
2. Andere malware installeren: Zodra een achterdeur is gebruikt om toegang te krijgen, installeren hackers vaak andere soorten malware om hun controle uit te breiden. Dit kan ransomware zijn om bestanden te versleutelen, spyware om de activiteiten van gebruikers te volgen of keyloggers om wachtwoorden te achterhalen. De achterdeur wordt het startpunt voor grotere cyberaanvallen die de schade aan een bedrijf kunnen verergeren.
3. Knoeien met systeemconfiguraties en instellingen: Deze wijzigingen worden meestal door aanvallers aangebracht om achtereenvolgens meer schade aan te richten. Op deze manier kunnen hackers beveiligingsfuncties uitschakelen, de functionaliteit van het systeem verminderen en zelfs extra kwetsbaarheden creëren waardoor ze er voor onbepaalde tijd controle over kunnen blijven houden. Deze mogelijkheid geeft de aanvallers de kans om het systeem onder hun controle te houden en misschien zelfs zo ver te gaan dat ze alle detectiemechanismen uitschakelen.
4. Monitoring van gebruikersactiviteiten: Via achterdeurtjes kunnen hackers gebruikersactiviteiten monitoren om gevoelige inloggegevens of persoonlijke informatie te verzamelen. De aanvaller kan screenshots maken, toetsaanslagen registreren en muisbewegingen vastleggen om inzicht te krijgen in het gedrag van gebruikers en hun inloggegevens te observeren. De verkregen informatie kan worden gebruikt om andere systemen te compromitteren of om verdere aanvallen op hetzelfde netwerk uit te voeren.
5. Gedistribueerde aanvallen uitvoeren: Hackers kunnen backdoors ook gebruiken om systemen te compromitteren en ze onderdeel te maken van een botnet. Het gecompromitteerde systeem kan op zijn beurt worden gebruikt om een DDoS-aanval uit te voeren. Dit betekent simpelweg dat het netwerk van een organisatie kan worden gebruikt om andere organisaties aan te vallen, wat kan leiden tot aansprakelijkheidskwesties en andere soorten schade, met als gevolg dat het bedrijf in gevaar komt.

Verschillende soorten backdoor-aanvallen

Backdoor-aanvallen variëren van eenvoudige malware-gebaseerde Trojaanse paarden tot meer ingewikkelde backdoors op hardwareniveau. Elk van deze aanvallen heeft een specifiek doel waarvoor hackers ze inzetten, en ze gebruiken deze afhankelijk van de kwetsbaarheden van hun doelwit. In dit gedeelte bespreken we de belangrijkste soorten backdoor-aanvallen, leggen we uit hoe ze werken en bespreken we welke specifieke uitdagingen elk type voor bedrijven met zich meebrengt.

1. Rootkits: Een rootkit is een verzameling tools die bedoeld zijn om de aanwezigheid van een aanvaller en zijn activiteiten op uw systeem te verbergen. Deze achterdeur kan zich op kernelniveau voordoen, waardoor malware-activiteiten kunnen worden vermomd als onschadelijke programma's en zo het bestaan van een aanvaller kan worden verborgen. Omdat het vrij moeilijk is om rootkits te detecteren en te verwijderen, worden ze veel gebruikt in aanhoudende aanvallen die met traditionele antivirussoftware moeilijk of onmogelijk te detecteren zijn.
2. Trojaanse paarden: Trojaanse paarden vermommen zich als andere legitieme applicaties. Ze misleiden gebruikers om ze te downloaden en te installeren. Eenmaal geïnstalleerd, creëren ze verborgen toegangspunten, waardoor aanvallers op elk gewenst moment opnieuw toegang kunnen krijgen. Trojaanse paarden worden vaak ingezet bij phishingaanvallen, waarbij een aanvaller een ogenschijnlijk geldige e-mail of link verstuurt die gebruikers ertoe aanzet deze kwaadaardige software te installeren.
3. Aanvallen op applicatieniveau: Deze maken gebruik van bekende zwakke plekken in sommige applicaties. De achterdeur zit in de applicatiecode, wat betekent dat een aanval wordt uitgevoerd op specifieke applicatiesoftware, zoals software voor het delen van bestanden of berichtenverkeer. In het geval van een aanval op de applicatielaag kan men geen achterdeuractiviteiten vermoeden, omdat achterdeuren binnen een vertrouwde applicatieomgeving werken.
4. Hardware-gebaseerde achterdeuren: Sommige achterdeuren zijn rechtstreeks in hardwarecomponenten ingebouwd, waardoor detectie en verwijdering een moeilijke taak is. De meeste worden tijdens de productie geïmplementeerd. Dergelijke backdoors kunnen aanvallers in staat stellen om gedurende lange tijd op apparaten aanwezig te blijven. Hardware-gebaseerde backdoors kunnen ook worden gebruikt om gegevens te onderscheppen en systeemactiviteiten onopgemerkt te monitoren.
5. Netwerkgebaseerde backdoors: Dit soort achterdeurtjes wordt geïnstalleerd in netwerkapparaten, zoals routers of firewalls, waardoor aanvallers netwerkverkeer kunnen onderscheppen. Met dergelijke achterdeurtjes kunnen indringers gegevensoverdracht monitoren, verkeer routeren en zelfs netwerkactiviteiten uitvoeren. In het geval van een gecompromitteerde netwerkinfrastructuur kan dit een hele organisatie kwetsbaar maken zodra de intrinsieke structuur van het netwerk is geschonden.
6. Cryptojacking: Bij cryptojacking kaapt men de rekenkracht van een slachtoffer om zonder hun toestemming cryptovaluta te minen. Dit type backdoor-aanval kan verschillende apparaten en systemen treffen, wat leidt tot slechte prestaties en hogere kosten voor de organisatie, aangezien de middelen worden gebruikt voor illegale winsten.

Hoe werken backdoor-aanvallen?

Backdoors zijn afhankelijk van systeemkwetsbaarheden of social engineering om de aanvaller ongeoorloofde toegang te geven. Zodra een backdoor is geïnstalleerd, geeft deze de aanvallers een consistent uitkijkpunt van waaruit ze gemakkelijk functionaliteiten kunnen manipuleren en gegevens uit het systeem kunnen halen. In de volgende paragrafen gaan we dieper in op het algemene patroon dat elke backdoor-aanval volgt, van de eerste toegang tot het vestigen van persistentie, en leggen we uit welke methoden de aanvaller gebruikt om in netwerken te infiltreren.

1. De zwakke plekken blootleggen: Aanvallers beginnen doorgaans met het zoeken naar zwakke plekken in software, hardware en, verder, met netwerkconfiguratieproblemen. Niet-gepatchte software of een systeem dat nog niet is bijgewerkt, wordt het juiste doelwit om de achterdeurtjes te plaatsen. Door misbruik te maken van de gebreken kunnen hackers hun achterdeurtjes introduceren, die op geen enkele manier kunnen worden opgespoord, waardoor ze beveiligingsmaatregelen kunnen omzeilen.
2. Eerste toegang: Aanvallers proberen initiële toegang te verkrijgen via phishing of kwaadaardige downloads. In de meeste gevallen bevatten phishing-e-mails links of bijlagen die, wanneer erop wordt geklikt, backdoor-malware op het systeem installeren. Soms maken aanvallers via andere vectoren misbruik van kwetsbaarheden in verschillende software en verkrijgen ze toegang tot een backdoor van het systeem.
3. Installatie van achterdeur: Zodra toegang is verkregen, installeert de hacker een achterdeur, soms in de vorm van een extern legitiem softwareprogramma of zelfs volledig ingebed in de firmware van het apparaat. Op deze manier worden de achterdeurtjes geactiveerd om stil op de achtergrond te werken en kunnen ze dus op elk moment op afstand worden benaderd. Dit omvat het zorgvuldig maskeren van de achterdeur, zodat deze niet door antivirussoftware wordt opgemerkt.
4. Monitoring en controle van het systeem: Door het installeren van een achterdeur kan de aanvaller op afstand toegang krijgen om systeemactiviteiten te monitoren, gegevens te stelen en het systeem te controleren. Een actieve aanvaller kan gebruikersactiviteiten bespioneren, hun communicatie onderscheppen en inloggegevens vastleggen om zo continu gevoelige informatie te verkrijgen.
5. Persistentie handhaven: Een aanvaller creëert later andere toegangswegen tot het systeem of wijzigt de backdoor zodat deze eruitziet als een systeemupdate, om zo meer langdurige controle te krijgen. Ze nestelen zich dieper in het systeem om ervoor te zorgen dat de backdoor blijft bestaan na het opnieuw opstarten of wanneer updates worden toegepast. Dankzij deze persistentie-strategie kunnen de aanvallers hun activiteiten voortzetten zonder dat ze gemakkelijk kunnen worden verwijderd.

Hoe worden backdoor-aanvallen uitgevoerd?

Backdoor-aanvallen kunnen worden uitgevoerd met behulp van verschillende vectoren, die overeenkomen met verschillende kwetsbaarheden in de verdedigingsmechanismen waarop ze zijn gericht. De aanvaller kiest zijn aanvalsmethode op basis van de zwakke plekken van het systeem en op een zodanige manier dat hij maximale toegang krijgt en dat toegangsniveau zo lang mogelijk kan behouden.

1. Installatie van malware: De meeste aanvallers maken gebruik van Trojaanse paarden of andere malware die ten onrechte als legitiem wordt aangemerkt. Wanneer deze op de computer van het slachtoffer worden uitgevoerd, installeren ze achterdeurtjes om ongeoorloofde toegang mogelijk te maken. In dergelijke campagnes is phishing ook een veelvoorkomende methode, waarbij gebruikers worden misleid om malware te downloaden, die zich voordoet als een legitieme bron.
2. Netwerkexploits: Een aanvaller kan controle krijgen over het netwerkverkeer en aangesloten apparaten door misbruik te maken van netwerkapparaten, zoals routers en firewalls, waarin een achterdeur is geplaatst. Via een netwerkgebaseerde achterdeur kunnen aanvallers toegang krijgen tot een groter aantal systemen, waardoor ze de netwerkgegevensstromen binnen een organisatie kunnen observeren en manipuleren.
3. Social engineering: Phishing is een van de meest voorkomende aanvalsvectoren waarbij gebruikers worden misleid om hun toegangsgegevens vrij te geven, zodat in plaats daarvan kwaadaardige software kan worden gedownload, die mogelijk een achterdeur bevat. Met valse identiteiten van vertrouwde contacten of valse websites die zich voordoen als iets anders, bemachtigen aanvallers de inloggegevens en gebruiken ze deze informatie om achterdeurtjes te installeren zonder altijd rechtstreeks contact op te nemen met de gebruiker.
4. Compromittering van de toeleveringsketen: Aanvallers kunnen tijdens de productie software-updates of hardwarecomponenten compromitteren en achterdeurtjes installeren die worden geactiveerd zodra het product in een organisatie wordt geïmplementeerd. Dit type aanval kan bijzonder moeilijk te detecteren zijn, omdat het achterdeurtje lijkt op een onderdeel van legitieme software of hardware-infrastructuur.

Hoe kunnen achterdeuraanvallen worden gedetecteerd en voorkomen?

Het detecteren en voorkomen van achterdeuraanvallen wordt beschouwd als een meerlagig proces. Effectieve verdedigingsstrategieën tegen backdoor-aanvallen combineren technische maatregelen zoals inbraakdetectie met proactieve praktijken, waaronder regelmatige systeemupdates en uitgebreide gebruikerstraining.

Hier volgen enkele belangrijke manieren om backdoor-aanvallen te voorkomen:

1. Regelmatige beveiligingsaudits: Controleer systemen en netwerken regelmatig om kwetsbaarheden en ongeoorloofde wijzigingen op te sporen. Met dergelijke audits kan een organisatie abnormale configuraties of discrepanties identificeren die kunnen wijzen op een achterdeur, wat proactief beveiligingsbeheer vergemakkelijkt.
2. Inbraakdetectiesystemen: Er kan een IDS worden geïnstalleerd dat het netwerkverkeer controleert op patronen die verdacht veel lijken op achterdeur-activiteiten. IDS-oplossingen kunnen afwijkingen van normaal netwerkgedrag identificeren, zoals plotselinge gegevensoverdrachten of toegangs pogingen vanaf ongeautoriseerde apparaten; dit biedt vroegtijdige waarschuwingsmogelijkheden tegen potentiële bedreigingen.
3. Eindpuntbeveiliging: Er moeten geavanceerde oplossingen voor eindpuntbeveiliging worden geïmplementeerd die zowel bekende malware als verdacht gedrag kunnen detecteren en blokkeren. De meeste moderne eindpuntoplossingen maken gebruik van kunstmatige intelligentie en machine learning om afwijkende activiteiten te herkennen en de installatie van achterdeurtjes te voorkomen.
4. Gebruikersvoorlichting: Leer uw gebruikers phishing te herkennen en goede wachtwoordhygiëne toe te passen. Dit soort trainingen beperkt de effectiviteit van mogelijke social engineering-aanvallen. Goed geïnformeerde gebruikers minimaliseren het risico op aanvallen door menselijke fouten, wat de algehele beveiliging ten goede komt.
5. Software-updates: Zorg ervoor dat alle software en hardware regelmatig wordt gepatcht en bijgewerkt om bekende kwetsbaarheden te dichten waardoor achterdeurtjes kunnen worden geïnstalleerd. Door up-to-date te blijven met recente updates worden systemen beschermd tegen recente risico's, waardoor de kans dat aanvallers verouderde software misbruiken om ongeoorloofde toegang te verkrijgen, tot een minimum wordt beperkt.

Door deze maatregelen te implementeren, kunnen organisaties hun kwetsbaarheid voor backdoor-aanvallen aanzienlijk verminderen.

Bekende voorbeelden van backdoor-aanvallen

Verschillende spraakmakende backdoor-aanvallen hebben organisaties drastisch getroffen, wat de ernstige bedreigingen van deze methoden onderstreept. Elk voorbeeld laat zien welke risico's eraan verbonden zijn en hoe oncontroleerbaar de situatie kan worden wanneer de aanvaller ongeoorloofde, onopgemerkte en permanente toegang krijgt tot kritieke systemen. Hier volgen enkele opmerkelijke voorbeelden van backdoor-aanvallen:

1. SolarWinds-aanval (2020): Waarschijnlijk een van de meest complexe en bekendste supply chain-aanvallen ooit, de SolarWinds-aanval zagen hackers (vermoedelijk gesponsord door de staat) malware, bekend als SUNBURST, invoegen in updates voor SolarWinds’ Orion-software. Dit had gevolgen voor ongeveer 18.000 klanten, waaronder verschillende Amerikaanse overheidsinstanties. Deze achterdeur werd vervolgens door de aanvallers gebruikt om gegevens te stelen, vaak maandenlang onopgemerkt, totdat het in december 2020 voor het eerst werd ontdekt door cyberbeveiligingsbedrijf FireEye.
2. Kwetsbaarheden in Microsoft Exchange Server (2021): In 2021 werden zero-day kwetsbaarheden in Microsoft Exchange Server op grote schaal misbruikt om achterdeurtjes te installeren op tienduizenden servers wereldwijd. Deze kwetsbaarheden, die door de Hafnium-groep werden uitgebuit, maakten ongeoorloofde toegang tot e-mailaccounts mogelijk en stelden aanvallers in staat om extra malware te installeren om persistentie te bereiken.
3. Zyxel Firewall Backdoor (2021): In 2021 werd bekend dat verschillende Zyxel-firewalls modellen en access point controllers een onbedoeld ontdekte achterdeur hadden. Deze kwetsbaarheid zou de aanvaller zonder authenticatie beheerderstoegang tot systemen geven, allemaal vanwege een vast ingesteld wachtwoord dat een aanvaller kon gebruiken om verbinding te maken met dergelijke systemen, wijzigingen aan te brengen in firewalls en netwerkverkeer te onderscheppen.
4. MOVEit Transfer-datalek (2023): De Clop-ransomwarebende viel MOVEit Transfer aan, een van de meest gebruikte softwareoplossingen voor het veilig overzetten van bestanden, door misbruik te maken van een kwetsbaarheid in de software. Hierdoor konden de hackers uiteindelijk systemen hacken en gegevens van meer dan 2000 bedrijven extraheren, waardoor ongeveer 62 miljoen mensen werden getroffen. Een inbreuk zoals het verkrijgen van de locatie heeft de zwakke punten van beveiligde oplossingen voor bestandsoverdracht aan het licht gebracht, waardoor organisaties gedwongen zijn hun gegevensbescherming en kwetsbaarheidsbeheer opnieuw onder de loep te nemen.
5. NotPetya-ransomwareaanval (2017): NotPetya verspreidde zich aanvankelijk via een software-update voor de Oekraïense boekhoudapplicatie M.E.Doc, een van de meest geavanceerde ransomware-achtige aanvallen. De NotPetya-aanval verschafte achterdeeltoegang tot geïnfecteerde systemen, verspreidde zich wereldwijd als een bosbrand en trof duizenden organisaties met een geschatte schade van 10 miljard dollar.

Deze gevallen onderstrepen de noodzaak van robuuste cyberbeveiligingsmaatregelen en vooral van voortdurende waakzaamheid tegen de steeds veranderende dreiging van achterdeuraanvallen.

Achterdeuraanvallen voorkomen met SentinelOne

SentinelOne heeft veel producten die zeer effectief zijn in het elimineren van achterdeuraanvallen. Dit zijn:

1. SentinelOne Singularity™ Cloud Security: Een vlaggenschipproduct dat endpointbeveiliging biedt met behulp van AI-aangedreven detectie. Het biedt geautomatiseerde responsmogelijkheden en beveiligingsbeleid en centraliseert het beveiligingsbeheer via een uniforme console. Singularity™ Cloud Security is SentinelOne's ultieme agentloze CNAPP. Het biedt functies zoals CSPM (Cloud Security Posture Management), KSPM (Kubernetes Security Posture Management), IaC Scanning, Secret Scanning, Cloud Infrastructure Entitlement Management (CIEM), External Attack and Surface Management (EASM) en Vulnerability Management.

2. SentinelOne Singularity™ Platform: Biedt een volledige reeks bedrijfsbrede beveiligingsfuncties, zoals geavanceerde dreigingsdetectie, netwerkdetectiecontroles en geïntegreerde gegevensbescherming. De belangrijkste kenmerken zijn de Offensive Security Engine™ met Verified Exploit Paths™ en gepatenteerde Storylines-technologie.

3. SentinelOne Singularity™ Control: Het product biedt gedetailleerde controle over aanvalsoppervlakken door netwerkstromen en apparaattoegang te controleren. Het helpt organisaties door ongeautoriseerde toegangspunten te sluiten die bekend staan om backdoor-aanvallen. Om fysieke aanvalsoppervlakken te verminderen, kunt u elk USB-, Bluetooth- of Bluetooth Low Energy-apparaat op Windows en Mac controleren. Rogue Device Discovery neemt de onzekerheid over compliance weg door implementatiegaten in uw netwerk op te sporen.

Conclusie

Backdoor-aanvallen vormen een aanzienlijke bedreiging voor de bedrijfsveiligheid, met mogelijk financiële verliezen, reputatieschade en operationele verstoringen tot gevolg. Inzicht in hoe backdoor-aanvallen werken en het herkennen van de tekenen ervan spelen een cruciale rol bij het beter verdedigen tegen dergelijke verborgen bedreigingen. Dit omvat het periodiek updaten van software op machines en het trainen van medewerkers om kwetsbaarheid te verminderen.

Bovendien is investering in geavanceerde beveiligingsoplossingen, zoals SentinelOne’s Singularity™ Endpoint, zijn geschikt voor organisaties. De krachtige detectie- en preventiemogelijkheden die in het platform zijn ingebouwd, verbeteren de cyberbeveiliging van een organisatie’s cyberbeveiliging en helpen deze te beschermen tegen onder andere backdoor-aanvallen. Door goed geïnformeerd en op de hoogte te zijn van de verschillende soorten backdoor-aanvallen en door passende beveiligingsmaatregelen te nemen, kan een organisatie haar verdediging tegen dergelijke verborgen bedreigingen aanzienlijk versterken.

Uiteindelijk is het duidelijk dat organisaties hun beveiliging tegen deze verraderlijke bedreigingen aanzienlijk kunnen verbeteren door op de hoogte te blijven van wat backdoor-aanvallen zijn, inzicht te krijgen in de verschillende soorten backdoor-aanvallen en robuuste preventiestrategieën te implementeren.

"

Veelgestelde vragen over backdoor-aanvallen

Wat is een backdoor in cyberbeveiliging?

Een achterdeur is in feite een ondetecteerbare manier om toegang te krijgen tot het computersysteem zonder de traditionele authenticatieprocessen te doorlopen. Deze kan worden geïmplementeerd via software, hardware of zelfs een deel van de systeemcode. De achterdeur kan worden ingesteld voor onderhoudsdoeleinden of door een aanvaller die misbruik wil maken van kwetsbaarheden.

Wat is de meest voorkomende backdoor-aanval?

De meest voorkomende backdoor-aanval is eigenlijk het gevolg van het gebruik van malware of rootkits die misbruik maken van bestaande kwetsbaarheden om als onbevoegde gebruikers binnen te sluipen. De meeste van deze backdoors worden door de aanvallers geïnstalleerd met behulp van Trojaanse paarden, die zich voordoen als legitieme softwareprogramma's. Eenmaal binnen in het systeem kunnen ze gevoelige gegevens manipuleren en stelen zonder dat dit wordt opgemerkt.

Hoe gevaarlijk is een backdoor-aanval?

Backdoor-aanvallen vormen een aanzienlijk risico omdat ze kwaadwillende aanvallers volledige toegang geven tot gevoelige informatie en controle over het systeem. Ze kunnen leiden tot gegevensdiefstal, manipulatie van systemen en langdurige aanwezigheid in het netwerk zonder dat dit wordt opgemerkt. De schade kan financieel zijn en leiden tot enorme inbreuken op de privacy en veiligheid.

Wat is backdooring?

Backdooring verwijst naar het heimelijk creëren van een onopgemerkt toegangspunt binnen een systeem. Hierbij wordt gebruikgemaakt van kwaadaardige software of wordt een bestaande applicatie gewijzigd, meestal om de schijn van controle over het gecompromitteerde systeem te behouden.

Hoe verwijder je backdoors?

Voor het verwijderen van backdoors zijn krachtige antivirus- en antimalwaresoftware nodig, evenals het verwijderen van schadelijke programma's uit systemen. Alle wachtwoorden op gecompromitteerde systemen moeten worden gewijzigd en er moet een grondige beveiligingscontrole worden uitgevoerd om eventuele resterende kwetsbaarheden op te sporen. Updates en patches moeten up-to-date worden gehouden om toekomstige incidenten te voorkomen.

Hoe kunnen organisaties zich beschermen tegen backdoor-aanvallen?

Strenge toegangscontroles, beveiligingsaudits en voortdurende monitoring van kwetsbaarheden beschermen organisaties tegen backdoor-aanvallen. Voorlichting van medewerkers over best practices op het gebied van cyberbeveiliging; daarnaast moet ervoor worden gezorgd dat de antivirusoplossingen up-to-date blijven. Ook het versterken van de systeembeveiliging door onnodige software te verwijderen en relevante beveiligingspatches onmiddellijk te installeren, helpt deze risico's te beperken.